Een dag als alle anderen, maar dan in wiebelvorm. Niet zozeer lichamelijk, maar psychisch. Mijn brein wiebelt van links naar rechts, van boven naar beneden. Hersenschudding, maar dan anders. Ik wil het één, om vervolgens een uur later toch iets anders te willen. Ik maak een weloverwogen beslissing en wiebel de beslissing in twijfel. Ik ga erop uit om tien minuten later te wiebelen dat ik liever thuis was gebleven. Ik voel me blij en wiebel plotseling in een enorme huilbui. Alles wiebelt tegenstrijdig. Het enige dat vaststaat, is dat alles wiebelt.
Emoties wiebelen elkaar in rap tempo op: boosheid, verdriet, pijn, frustratie, blijdschap, acceptatie, onzekerheid, stress, rust – om vervolgens weer in dezelfde cyclus door te wiebelen, in willekeurige volgorde. Het is een dag dat ik al balancerend op de evenwichtsbalk probeer te blijven staan. Ik ben nooit goed geweest in gymnastiek, dus ook hierin ben ik niet in het voordeel.
Een wiebeldag komt bij mij vaak na een EMDR-behandeling. Heb ik op vrijdag een EMDR-behandeling gehad, dan kan ik op zaterdag een wiebeldag incalculeren. Alsof mijn brein zich al wiebelend defragmenteert, een reset maakt en het de nodige updates doorwerkt.
DE EMDR-sessie begint als ik plaatsneem op de stoel. Van daaruit kijk ik uit het raam in de witte, wat klinische kantoorkamer die is voorzien van twee stoelen en een bureau met laptop. Mijn psycholoog fleurt het geheel op met zijn aanwezigheid. Hij zit naast me, zijn stoel links van de mijne. Zijn hoofd is gericht op de deur. Zijn linkerarm begeeft zich in de starthouding voor mijn gezicht. Zijn vingers vormen het peace-teken. Maar het is nu allesbehalve peace in mij. Hij vraagt me om langzaam terug te gaan naar de pijnlijke herinnering. Eén van de wel honderd pijnlijke en traumatische herinneringen in mijn brein. Een nieuwe harde schijf was geen overbodige luxe geweest.
Zintuigen op scherp zie ik alles nu door de ogen van een kind van 8. Ik voel onzekerheid, pijn, frustratie, angst en vooral onmacht. De spanning is hoog: 9,5 op een schaal van 1 tot 10. Ik deel het moment met mijn psycholoog, inclusief de bijbehorende lichamelijke en psychische sensaties. Zijn vingers gaan op een ritmisch tempo heen en weer. Met mijn ogen volg ik ze aandachtig, terwijl de emoties zich in een snel tempo opvolgen. Tussendoor vraagt mijn psycholoog hoe hoog mijn spanning is, om vervolgens weer met de aandacht terug te keren naar het moment en mijn gevoelens. Een voor een komen de verschillende emoties aan bod; krijgen ze de ruimte om er te zijn, krijg ik ruimte om er te zijn. Wat een verademing.
Na een sessie van 25 minuten is de spanning van het incident 5,5 en voel ik rust, maar ook vermoeidheid. Deze slag is geslagen, de emoties zijn gereguleerd. De horde is genomen, tot de volgende wiebeldag.
