Er zijn al veel behandelmethoden, met verschillende accenten en aanvullingen op bestaande behandelingen, maar er is nog ruimte voor meer. In dit nummer leest u in een interview met Karin Wagenaar, Emotionally Focused Therapy (EFT)-trainer/therapeut van het eerste uur, over EFT en over de enorme vlucht die deze vorm van relatietherapie momenteel neemt. Ook leest u over de mogelijke rol van zelfcompassie binnen de Dialectische Gedragstherapie (DGT) voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen. Het is belangrijk dat we onze behandelmethoden blijven ontwikkelen, want dat vergroot de effectiviteit en – ook niet onbelangrijk – het werkplezier van de therapeut.

Er is nog een belangrijke ontwikkeling, een die niet zozeer alleen het belang van onze patiënten of onszelf dient, maar die vooral in het belang is van de kinderen van onze patiënten. Er is een nieuwe meldcode kindermishandeling en huiselijk geweld, voor alle professionals die met volwassenen of kinderen werken. Grote kans dat u daar onlangs ook over geïnformeerd bent, via uw werk of door de mediacampagne. Sterker nog, als het goed is weet u nu ook precies wat u te doen staat bij (een vermoeden van) kindermishandeling: melden bij Veilig Thuis! Voorheen konden we kiezen: of melden of zelf hulp bieden, maar nu hoeven we die keuze niet meer te maken, omdat we sowieso alles gaan melden, én zelf hulp bieden als dat kan. Dat is een goede zaak, omdat 100.000 kinderen jaarlijks slachtoffer zijn van mishandeling, veel te weinig van deze kinderen in beeld zijn bij hulpverlenende instanties, en de mishandeling dus niet wordt gestopt. De nieuwe meldcode zal de veiligheid van veel kinderen gaan verbeteren. Toen we bij mij op mijn werk startten met de implementatie van de nieuwe meldcode realiseerde ik mij tot mijn schrik dat ik niet eens wist wat de oude meldcode inhield. Ook realiseerde ik mij dat ik in de afgelopen twintig jaar dat ik mensen behandel, nog nooit een melding heb gedaan. Dat kan natuurlijk helemaal niet kloppen. Ik weet van sommige van mijn patiënten met ernstige smetvrees, depressies of persoonlijkheidsstoornissen, dat hun kinderen daar ernstig onder geleden hebben; dat die verwaarloosd werden, getuige waren van geweld, zich veelvuldig moesten reinigen of andere vormen van mishandeling meemaakten. We probeerden dit zo veel mogelijk binnen de ggz op te lossen. Maar hoe verging het deze kinderen nadat de patiënten (hun ouders) uit behandeling waren? Bij een melding blijven de kinderen in beeld. De opvoeding en de moeilijkheden die daarbij komen kijken, zijn te weinig onderwerp van gesprek in de behandeling van volwassenen. Daar gaan wij in onze ggz-instelling nu iets aan doen. Dat zal even wennen zijn, maar het is zo logisch om te doen, en zo gek eigenlijk dat we dat nu pas gaan doen. En ja, er zitten haken en ogen aan. Welke gevolgen heeft dat bijvoorbeeld voor de behandelrelatie met je patiënt? Op zich is het een eenvoudig principe: de veiligheid van het kind staat voorop. En daarbij probeer je de behandelrelatie met de ouder zo goed mogelijk te houden. Dat is in de meeste gevallen goed met ouders te bespreken.

Ik ga me hiervoor inzetten en ik ben blij dat de wet dit mij verplicht, in het belang van alle kinderen.