Eind vorig jaar hield Trudy Mooren haar oratie ‘De consequenties van psychotrauma voor gezinsrelaties’. De leerstoel (Universiteit Utrecht) wordt gefinancierd door ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum, waar Mooren sinds jaren individuele getraumatiseerde patiënten behandelt. Als bijzonder hoogleraar doet ze meer onderzoek naar de gevolgen van trauma voor onderlinge gezinsrelaties, en naar hoe hulpverleners daarmee moeten omgaan.
De behandelingen van individuen met trauma zijn redelijk succesvol, waarom zou je dan nog meer onderzoek doen?
‘Laat ik dat illustreren met een voorbeeld. Stel, er komt een Joegoslavië-veteraan op mijn spreekuur die sinds enige tijd weer last heeft van nachtmerries over wat hij in Srebrenica heeft meegemaakt. Zijn vrouw is meegekomen en zij vertelt dat ze op een gegeven moment tegen hem heeft gezegd: nu is het genoeg, die PTSS eruit of jij eruit. Dan kan ik wel besluiten om alleen die veteraan te behandelen, maar waarschijnlijk is er meer aan de hand; is de relatie met zijn vrouw in de loop der jaren scheef gegroeid en doen zij misschien nog maar weinig leuke dingen samen. En als ze kinderen hebben, zullen ook die gebukt gaan onder de sombere buien van hun vader. Op dit moment weten we nog niet goed hoe we gericht kunnen vaststellen óf er in dat gezin iets aan de hand is, en daar komt bij dat de gezinsgerichte behandelingen die er al zijn nog in de kinderschoenen staan.
Ik wil deze leerstoel gebruiken om alle beschikbare kennis over de gevolgen van schokkende gebeurtenissen voor
