Derealisatie is een vorm van dissociatie waarbij iemand de wereld om zich heen als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart. Alsof het leven een film of droom is. Het is een overlevingsmechanisme dat mensen helpt om te gaan met een overweldigende (levens)bedreigende situatie en de nasleep ervan. Op de lange termijn wordt derealisatie echter geassocieerd met ernstige psychische symptomen. In deze studie namen 1464 volwassenen deel die zich hadden gemeld bij een van de 22 spoedeisende hulpafdelingen in de Verenigde Staten die deelnemen aan de AURORA-studie, een multisite onderzoeksproject naar herstel na trauma. Hen werd gevraagd om twee weken en drie maanden na hun trauma een aantal vragenlijsten in te vullen, waaronder een vragenlijst over aanhoudende derealisatie. Bij 145 deelnemers werd ook een hersenscan gemaakt, tijdens een emotie-reactietaak en tijdens rust.
Ongeveer de helft van de deelnemers rapporteerde twee weken na hun trauma symptomen van derealisatie. Volwassenen met ernstiger derealisatiesymptomen rapporteerden bij een 3-maanden follow-up meer PTSS-symptomen, angst, depressie, pijn en sociale beperkingen. Tevens bleek derealisatie geassocieerd met een veranderde hersenactiviteit en -connectiviteit in bepaalde hersengebieden, wat ook voorspellend bleek voor ernstigere PTSS-symptomen tijdens de follow-up, zelfs als bij aanvang van de studie werd gecontroleerd voor PTSS-symptomen en mishandeling in de kindertijd. Deze bevindingen suggereren dat aanhoudende derealisatie zowel een vroeg psychologische als biologische marker is van psychiatrische klachten. De auteurs hopen dat hun bevindingen behandelaren alerter maken op mogelijke dissociatie/derealisatie, de implicaties hiervan en de noodzaak om vroegtijdig passende interventies in te zetten.
