‘Nu zie ik alleen uw ogen, en is uw microfoon aan?’ Ik zucht; hoewel ik mijzelf met het oog op besmetting nu een stuk veiliger voel, zorgt het beeldbellen ook voor de nodige therapiehobbels. Waar wij met MST CAN gewoonlijk minimaal drie keer per week bij het gezin thuis komen, gaan we nu alleen nog in crisissituaties op pad. Dat neemt niet weg dat we ook op digitale afstand zien dat Corona veel gezinsspanningen op scherp zet.

Zo ook in het gezin van Tarik, wiens vader me nu online geëmotioneerd vertelt dat hij niet weet hoe hij zijn gezin moet onderhouden nu het restaurant waar hij werkt wegens corona gesloten is. De opvoedproblemen met zijn 15-jarige zoon lopen op nu hij veel thuis is en nu Tarik niet naar school of naar vrienden kan. Het gezin voelt zich met het virus niet langer prettig op de time-out plek bij opa en oma, waar Tarik zich bij oplopende ruzies eerder graag terugtrok. En nu vader gisteren door school is gebeld over dat Tarik al de hele week niet in de online lessen is verschenen, zijn de ouders de wanhoop nabij. Want hun zoon heeft toch de hele week de enige werkende laptop in huis mogen gebruiken om aan school te werken? ‘Hij liegt alles bij elkaar, dat rotjoch!’, roept vader boos. ‘Hij spijbelt nog waar we bij zitten!’ Ik beleg een digitale gezinssessie.

Omdat er veel communicatieproblemen tussen de gezinsleden zijn, hebben we enkele weken eerder ingezet op de ‘communicatiemodule’