Het is begin februari als ik met Benjamin en zijn moeder plaatsneem op de bank naast de Kerstboom. De verdorde takken staan voor mij symbool voor het stilstaande huishouden waar Jeugdbescherming zich zo’n zorgen om maakt. Rondom de bank ligt de vloer vol met boeken, tijdschriften, beeldjes en speelgoed en stof. Het kleine plastic speelgoedwinkeltje doet vermoeden dat er jonge kinderen wonen, maar Benjamin is toch al dertien jaar oud.
Ik voel de neiging om moeder te enthousiasmeren voor een grondige schoonmaak en opruiming van het huis, maar voorzie dat ik dan heel snel mijn kansen bij haar verspeel. En dat wil ik niet, want dan help ik Benjamin geen stap vooruit. Aansluiten bij het tempo van het gezin is moeilijk als je een kind in zo’n slechte omgeving ziet opgroeien. Voor Benjamin wil ik mijn uiterste best doen om zijn moeder zo goed mogelijk te begrijpen. Doe ik dat niet dan kan ik aansluiten in de rij van deurgewezen hulpverleners die dit gezin al heeft sinds Benjamin zijn achtste levensjaar.
Voorzichtig ga ik met moeder het gesprek aan over wat de ‘FIT-analyse’ is. Moeder geeft aan dat haar energieniveau aan het eind van de werkdag minimaal is en dat haar depressieve gevoelens het schoonmaakwerk in de weg staan. Ook kan ze moeilijk afscheid nemen van spullen uit een voor haar ‘betere tijd’. Benjamin zelf heeft geen taken in huis en er is geen ondersteunend netwerk.
Een aantal dagen later zit ik weer met moeder
