In de Specialistische GGZ wordt geworsteld met complexe problematiek, waardoor de werkdruk hoog is. Als we het gedragstherapeutisch proces gebruiken als transdiagnostisch protocol is de werkdruk beter te hanteren.
Werk in de specialistische GGZ (SGGZ) is leuk. Het is interessant om je te verdiepen in het ontstaan van psychische problematiek van verschillende mensen en om vervolgens samen op zoek te gaan naar evidencebased-interventies waarmee de klachten verminderen. De SGGZ is ook berucht om de werkdruk, door de hoge eisen ten aanzien van zorgproductie en administratie. Complexe problematiek, met veel comorbiditeit, vergroot de werkdruk met als risico een burn-out. Dit risico lopen alle werkers in de SGGZ, maar in het bijzonder de opleidelingen van elke discipline in de SGGZ. In supervisie gaat het regelmatig om de vraag Hoe houd ik het hoofd boven water?
Als supervisor heb ik gemerkt dat een focus op het gedragstherapeutisch proces helpt om de behandeling te structureren, zodat je steeds ‘weet waar je mee bezig bent’. Wij doen collega’s de aanbeveling om in het behandeloverleg het gedragstherapeutisch proces te hanteren als transdiagnostisch protocol, om behandelingen op een gestructureerde manier te kunnen evalueren en om op een gestructureerde manier consultatievragen te kunnen beantwoorden.
Het gedragstherapeutisch proces
In boeken over gedragstherapie worden de fases van het gedragstherapeutisch proces beschreven.1-3
Fase 1. Kennismaking, therapeutische relatie en motivatiecheck
Fase 2. Holistische theorie/probleemsamenhang
Fase 3. Probleemdefiniëring
Fase 4. Behandelplan
Fase 5. Behandeling
Fase 6. Evaluatie en afsluiting
Het gedragstherapeutisch proces helpt therapeuten en hun cliënten om zich bewust te zijn in welke fase de therapie zich bevindt. In de praktijk van de SGGZ kunnen fases ook door elkaar of parallel aan elkaar
