Uit onderzoek blijkt dat nabestaanden van een suïcide meer schuld en schaamte ervaren dan andere nabestaanden. Hierdoor ontwikkelt 70 procent van hen een persisterende rouwstoornis. Onderstaande bijdrage is deel 3 uit de serie over Trauma en Schuld.
‘De dag dat mijn vriend ervoor koos om uit het leven te stappen was de dag dat ik, destijds 19 jaar, in een klap volwassen werd. Het grote schuldgevoel dat ik kreeg heb ik tot voor kort altijd bij me gedragen.’
‘Ik heb schuldgevoel, heel veel schuldgevoel. Ik had hem vaker op moeten zoeken, ik had vaker moeten bellen, ik had…’
‘De film van die dag draaide steeds maar weer in mijn hoofd af. Wat had ik gezegd of juist niet gezegd, wat wel of niet gedaan? Wat had ik anders kunnen doen? Allemaal vragen om mijn schuldgevoel te onderzoeken.’
Bovenstaande citaten komen uit het boek Leven met zelfdoding, waarin naasten hun ervaringen delen.1 Wie de verhalen leest, valt op dat zelfverwijt en schuldgevoelens onder nabestaanden van suïcide eerder regel dan uitzondering zijn.
Dit sluit aan bij gegevens uit onderzoek: in vergelijking met andere nabestaanden rapporteren nabestaanden na suïcide beduidend meer schuld en schaamte.2 Mede door de schuld- en schaamtegevoelens vragen nabestaanden na suïcide minder snel hulp en ontvangen minder sociale steun, met een verhoogd risico op sociaal isolement en een sterk verhoogde kans op depressies en middelenmisbruik als gevolg.3 70% van de directe nabestaanden voldoet een jaar na de suïcide aan de criteria
