De NZA dwaalt, de psychiater betaalt
Soms zijn de kosten van een goede behandeling niet volledig te declareren. Ergens lijkt het logisch om kosten die je ten behoeve van een patiënt maakt, maar die niet bij de zorgverzekeraar gedeclareerd kunnen worden, direct bij de patiënt te declareren.
Waarom? Omdat bij vrijwel iedere verzekering kosten die niet door de verzekering gedekt worden, door de persoon zelf betaald moeten worden. Een voorbeeld: iemand heeft een schade aan zijn auto die niet wordt gedekt door de verzekering. Moet het garagebedrijf de reparatie dan maar gratis uitvoeren? Natuurlijk niet.
Toch is dat wel wat van psychiaters wordt verwacht. In 2020 besloot de NZA dat de kosten van laboratoriumonderzoek voor psychiaters niet meer direct vergoed werden door de zorgverzekeraars. Belangrijkste reden hiervoor was een wens om de administratieve lasten van de zorgverzekeraars te verminderen. In plaats daarvan vond een minimale (en niet kostendekkende) verhoging van de DBC-tarieven plaats, die sinds 2020 ook nog niet is geïndexeerd. Daaruit moeten psychiaters dan zelf de kosten van door hen aangevraagd laboratoriumonderzoek betalen. Omdat de verhoging van de tarieven (bij lange na) niet kostendekkend is, betalen psychiaters de kosten voor het laboratoriumonderzoek dus per saldo uit eigen zak. Alleen voor psychiaters die werken bij een instelling die ook opnamebedden heeft, worden de kosten wel direct vergoed. Nu is het zo dat het in de psychiatrie geregeld belangrijk is om laboratoriumonderzoek te laten doen, bijvoorbeeld om een lichamelijke oorzaak van psychische klachten uit te sluiten, en ook bij bepaalde