Centenkwesties
Met enige regelmaat moet de rechter zich buigen over de vraag of een (oud-)patiënt de rekening voor ontvangen zorg, of het niet vergoedde deel daarvan, moet betalen aan de zorgaanbieder.
Een regelmatig terugkerend argument van patiënten is dat hun zorgaanbieder niet zou hebben aangegeven dat zij (een deel van) de zorgkosten zelf zouden moeten dragen.
Het is ontegenzeglijk waar dat zorgaanbieders patiënten goed moeten informeren. Informatieverplichtingen voor zorgaanbieders vloeien onder meer voort uit de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (Wgbo), de Wet kwaliteit, klachten en geschillen zorg (Wkkgz), de Wet marktordening gezondheidszorg (Wmg) en uit de daarop gebaseerde ‘Regeling Transparantie Zorgaanbieders’ van de NZa.
De vraag is hoe ver die verantwoordelijkheid tot informatievoorziening van zorgaanbieders reikt. Gelet op het beperkte bestek van dit artikel beperk ik mij hier tot de niet-zorginhoudelijke ‘centenkwesties’, en meer specifiek tot de vraag of de zorgaanbieder de patiënt (actief) moet informeren over dat hij of zij mogelijk zelf voor (een deel van) de zorgkosten moet opdraaien. In toenemende mate is dit een relevante vraag, in het bijzonder – maar zeker niet alleen – voor de niet-gecontracteerde zorgaanbieder.
Rechtspraak
Uit de rechtspraak volgt allereerst dat de verzekerde zelf een verantwoordelijkheid heeft om na te gaan of behandeling X bij zorgaanbieder Y vergoed wordt. Ook de zorgverzekeraar moet een steentje bijdragen en informatie verschaffen over de voorwaarden voor vergoeding. Dat betekent echter niet dat voor de zorgaanbieder geen rol meer is weggelegd, zo volgt onder meer uit de door de NZa opgestelde transparantieregels.
De NZa
