Uit de reactie van mevrouw Struik blijkt dat zij de mening deelt dat mensen met een PTSS (uiteindelijk) een evidencebased-behandeling aangeboden moeten krijgen. Dat is mooi, temeer wij in de praktijk te vaak hebben gezien dat mensen een dergelijke behandeling wordt onthouden. Naast deze gedeelde visie, is er klaarblijkelijk ook een verschil van inzicht. Daarbij willen wij op de eerste plaats benadrukken dat wij geen voor- of tegenstanders van stabilisatie zijn, maar dat wij ons zoveel mogelijk baseren op resultaten uit recent wetenschappelijk onderzoek.

Feit hierbij is dat de International Society for Stress Studies (ISTSS) in haar recent gewijzigde internationale richtlijn een minder centrale rol voor stabilisatie (en sowieso voor het fasegewijze denken) heeft weggelegd.^1,2,3 Bij de totstandkoming van deze richtlijn zijn vele internationale onderzoekers betrokken, die onder meer veel onderzoek naar stabiliserende behandelmethoden hebben gedaan. Dat deze groep ‘klein’ zou zijn en ‘niet-onderbouwde boodschappen verspreidt’, zoals mevrouw Struik in haar reactie op onze eerdere bijdrage stelt, lijkt ons daarmee incorrect.

Ook de keuze voor de STAIR-methode in de door ons aangehaalde studies is gebaseerd op uitkomsten uit gecontroleerd vergelijkend onderzoek en is daarmee goed verdedigbaar.^4,5 Overigens krijgen de deelnemers in het TOPRON-onderzoek bij de STAIR-EMDR-conditie 8 sessies STAIR, gevolgd door 16 sessies EMDR (in plaats van 8 sessies STAIR en 8 óf 16 sessies EMDR, zoals we in ons eerdere artikel beschreven). Dit ter volledigheid.

Wij sluiten ons aan bij de laatste opmerking van mevrouw Struik dat nader onderzoek zinvol is, waarbij