De ene therapie is in beginsel niet beter dan de andere, zegt psychotherapeut Pim van Dun. Zelf is hij verknocht aan psychodrama. In zijn praktijk in Zegveld demonstreert Van Dun met aanstekelijk enthousiasme hoe hij daarbij te werk gaat.
Hoe ga je te werk?
‘Ik kan hiervoor heel lang vertellen over de grondbeginselen van psychodrama, maar dit kan ik nog veel beter uitleggen aan de hand van een concreet voorbeeld. Ik werk veel met groepen en tijdens een van die groepsbijeenkomsten zei een cliënte: “Ik heb één specifiek beeld van vroeger in mijn hoofd; een indringend, naar beeld dat me blijft bezighouden.” Ze vertelde het volgende: “Als driejarig meisje zit ik in mijn slaapkamer terwijl mijn moeder in de deuropening staat. Ik ben bang, want ik zie dat ze weer boos op mij is.” Nadat de groep had besloten dat dit die dag het thema voor het psychodrama zou worden, vroeg ik de vrouw – die wij in psychodramatermen ‘de protagonist’ noemen – om een groepslid uit te nodigen om het driejarige meisje te spelen, waarna de cliënte zelf achter haar zou gaan staan om haar die rol in te kunnen spreken. Daarna koos de cliënte iemand uit de groep die de rol van haar moeder zou vertolken, de antagonist. Die antagonist plaatste ze in de deuropening. Toen kon het drama zich ontrollen.’
Wanneer kwam je in aanraking met deze therapievorm?
‘Dat was in de jaren tachtig, toen ik voor het eerst kennismaakte met de
