Al bijna twintig jaar wordt Wim Huys in zijn werk geconfronteerd met de meest bizarre seksuele voorkeuren. Als psycholoog bij het Universitair Forensisch Centrum Antwerpen helpt hij seksueel delinquenten omgaan met hun 'parafilie'. Vooral zijn eerste cliënt staat hem nog levendig voor de geest.
U maakt ons wel nieuwsgierig, vertel?
‘Ik was hier nog maar net aangetreden, toen ik een man op mijn spreekuur kreeg met wel een heel bizarre voorkeur, namelijk coprofilie. Hij raakte opgewonden van zijn eigen stoelgang. Hij was vrijwillig bij ons gekomen om zich te laten behandelen, maar zijn gedrag leek hem ook weer niet heel erg te deren, want hij vertelde honderduit over wat hem opwond en wat hij er zo gezellig aan vond. Hij vertelde zelfs doodleuk dat hij, terwijl wij aan het praten waren, in zijn broek zat te poepen. Maar hij zag wel in dat hij geholpen moest worden, want hij kon niet meer normaal functioneren. Hij ging bijvoorbeeld naar kledingwinkels om een zwembroek te passen, erin te poepen, die zwembroek terug in het rek te hangen en dan stiekem te gaan staan kijken naar wat er gebeurde als iemand anders die zwembroek pakte. Dat wond hem enorm op.’
Was u niet gechoqueerd?
‘Nee, hoor. Ik keek er wel even vreemd van op en dacht: wat heb je toch een rare problematieken. Maar wat hij mij vertelde, triggerde mij vooral om er meer over te lezen, om te zien hoe ik met hem aan de slag zou kunnen gaan. En zo ging het eigenlijk met alle afwijkende vormen van seksualiteit waarmee ik in de loop der jaren geconfronteerd ben.’
Hoe bent u in dit specialisme verzeild geraakt?
‘Ik had klinische psychologie gestudeerd in Gent en na stages in de gevangenissen
