Aan het begin van de 20^e eeuw verscheen plotseling een groot aantal intelligentietests. Vooral Binet en Simon in Frankrijk en natuurlijk Wechsler in de VS, stonden aan de wieg hiervan. De aanleiding hiervoor was vooral ingegeven door behoeften in de praktijk, zoals het identificeren van kinderen met leermoeilijkheden en het rekruteren van soldaten voor de wereldoorlogen. Dit had echter tot gevolg dat de ontwikkeling van de tests niet gebaseerd was op een wetenschappelijk gedefinieerde en gevalideerde theorie over het construct intelligentie. Desalniettemin worden de eerste stappen in de theoretische ontwikkeling van het construct intelligentie ook aan het begin van de 20^e eeuw gesitueerd, met het formuleren van de tweefactorentheorie van Charles Spearman in 1904.

Spearman beschikte over de schoolresultaten van leerlingen en over beoordelingen van ‘gezond verstand’; data waarmee hij de correlatiecoëfficiënt als basis voor factoranalyse kon ontwikkelen. Hij stelde vast dat alle resultaten op vakken deels positief correleerden; is een leerling goed in één vak, dan is de kans groot dat hij/zij ook goed is in een ander vak. Deze gemeenschappelijke, fundamentele functie noemde