Lees eerst de eerder geplaatste Opinie van Bob Cools online:
https://mijn.bsl.nl/mijn-bsl-nl/de-nieuweggz-een-apologie-en-utopie/11958436
In GZ-psychologie (2016, nr. 8) bespreekt Bob Cools de ontwikkeling van ‘De Nieuwe GGZ’ (DNG) in Nederland en positioneert onze visie op de ggz als naïef en onrealistisch; als een apologie en een utopie. Iedereen heeft recht op zijn mening natuurlijk, maar in tegenstelling tot wat in het opiniestuk geschreven wordt, is de ontwikkeling van de Nieuwe GGZ niet naïef maar gebaseerd op feiten. Meer nog, in onze overtuiging is DNG slechts mogelijk dankzij de professionele ontwikkelingen die het ggz-veld in de afgelopen twee decennia gerealiseerd heeft en dankzij de culturele ontwikkelingen in onze maatschappij. DNG staat op de schouders van reuzen.
Wat helpt patiënten nu echt?
Cools stelt dat de initiatiefnemers van DNG een kort geheugen zouden hebben wanneer ze kritiek geven op de evidence based wereld waar ze zelf als wetenschappers aan bijgedragen hebben. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Wetenschap stopt te bestaan wanneer onderzoekers dogmatici van hun eigen bevindingen worden. Wetenschappelijk handelen is een iteratief proces.
Gewoonlijk evolueren inzichten in een bepaalde richting, maar soms kan vervolgonderzoek oude kennis falsifiëren, kunnen nieuwe onderzoeksmethoden tot paradigmatische veranderingen leiden, of kunnen oude zekerheden met de analyse van bestaande resultaten in twijfel worden getrokken. Vaak vindt kennis traag de weg naar adaptatie in de praktijk. En daar willen we wat aan doen.
De Nieuwe GGZ is geen romantische breuk met een op evidentie gebaseerde professionaliteit. DNG is wel een aanklacht tegen een naïeve interpretatie
