Zij werken in Oekraïne met individuele cliënten en met gezinnen, of begeleiden kinderen en volwassenen in tehuizen. De vragen die tijdens de consultatie worden gesteld, gaan over het begeleiden van kinderen naar de schuilkelders tijdens het luchtalarm. Of op het ondersteunen van cliënten die gehoord hebben dat hun man, vrouw of kind is omgekomen. Daarbij gaat het vooral ook om het omgaan met de voortdurende dreiging. Dat gevoel van onzekerheid is voor ons ook via wifi voelbaar, maar wat hebben zij aan gedeelde wanhoop?

Dus werken mijn collega en ik volgens een vaste structuur. We starten met een “lean-rondje”: “hoe voel je je vandaag, welke kleur van het stoplicht geeft het beste je toestand weer?” Daarna begeleiden we een lichte meditatie, aan de hand van een gezamenlijk gekozen kunstwerk. Het kleurrijke werk van de impressionisten past uitstekend: Van Gogh roept herinneringen op aan zwoele zomeravonden, Mondriaan (voor zijn abstracte periode) aan het vredige platteland en Gauguin aan de appeltaart van oma. Vervolgens dragen de Oekraïners zelf werk aan. Associaties met vredige episodes worden gedeeld, in de hoop dat die zo snel mogelijk terugkeren. Een geschilderde molen staat symbool voor leven – de molen zet immers graan om in meel. We vervolgen het online consult met psycho-educatie; over omgaan met verlies, het reguleren van stress en emoties, beschikbaar zijn voor een ander (kinderen in het bijzonder) en het handhaven van structuur en verbinding.

We sluiten de online bijeenkomsten af met een ‘energizer’ – even lichamelijk bewegen, loskomen van het scherm; deze keer onder begeleiding van het Nederlandse kleuterlied Zo gaat de molen, de molen, de molen. In zeventien schermpjes, met soms drie of vier mensen in één beeld, zwaaien de collega’s met hun armen als wieken.