Onlangs zag ik ‘The modern art revue’ van Alex Klaasen en Steef de Jong op televisie. Het stuk was in 2017 in de theaters geweest, en het verhaalde over 100 jaar moderne kunst sinds Marcel Duchamp, die in 1917 met de gesigneerde pispot als kunstuiting de wereld shockeerde. Re-vue betekent letterlijk terugkijken, zoals in ‘de revue laten passeren’, her-zien. In de oudste betekenis zou de term zijn ontleend aan de inspectie van de Franse troepen. Nu kennen we de ‘revue’ als een vorm van amusementstheater met korte, vaak komische sketches, muziek, dans en woordkunst rond een specifiek thema. Het genre ontstond aan het einde van de negentiende eeuw in Frankrijk, toen politieke en maatschappelijke gebeurtenissen regelmatig met satire werden belicht. (Et voila, revue in de betekenis van ‘opnieuw bekeken‘).

Wat deden Klaasen en de Jong dit knap: in snel wisselende decors lichtten de acteurs het werk van onder andere Duchamp, Guggenheim, Picasso en Jan Molenaar uit. Decors en attributen bestonden grotendeels uit knipsels en plaksels van karton (een keuken, een glas wijn – ene kant leeg, en omgedraaid vol (rood ingekleurd), pan op tafel). En veel van dat karton kon worden uitgevouwen, zoals de berg die door Paul Cézanne uit ten treure is geschilderd. Er werd uitgelegd: Cézanne vestigde de aandacht op het feit dat het perspectief nooit en te nimmer hetzelfde is; het object wordt telkens anders onder meer omdat we de blik vanuit twee ogen integreren. Dit heeft, betuigen de heren, de basis gevormd voor