Het behandelen van mensen met verzameldwang, die tegenwoordig ‘hoarders’ genoemd worden, is voor mij altijd uitdagend geweest, en dan niet per se in de positieve zin van het woord. Een groot deel van de hoarders heeft beperkt ziekte-inzicht en heeft weinig intrinsieke motivatie om er iets aan te doen. De emotionele waarde van de spullen is vele malen groter dan de hinder, en het vooruitzicht iets van deze waardevolle spullen te moeten missen is bijna ondraaglijk. Zo behandelde ik een keer een man die wel tien opslagruimtes huurde voor al zijn spullen, daar failliet aan ging, en wiens partner hem dreigde te verlaten. Vol goede moed gingen we aan de gang. Maar voor ik het wist waren we aan het soebatten over het wel of niet weggooien van een oude wieldop, waarvan hij er nog een stuk of dertig had liggen. Bovendien was de betreffende wieldop van een type auto dat al twintig jaar niet meer gemaakt werd. ‘Het is goed mogelijk dat ik die in de toekomst nog goed kan gebruiken’, zei hij vol overtuiging. Daar ben ik dus niet goed in, ik zie dan die ene wieldop voor me, tussen al die duizenden andere nutteloze items, en dan zakt mij de moed in de schoenen.

Hoe sterk de emotionele waarde van spullen kan zijn, merkte ik ook een keer bij een andere patiënte. Zij was enorm gehecht aan alle kranten die zij had verzameld. Eentje weg doen, kon alleen als zij die helemaal had gelezen, want wie weet zou ze anders belangrijke informatie missen. Om al haar kranten te kunnen lezen, zou zij nog minstens 100 jaar nodig hebben. Zij bezat nog kranten uit 1985. Ik vroeg haar: ‘Stel dat ik je een miljoen zou bieden als je één krant ongelezen weg zou gooien?’ ‘Over mijn lijk’, zei ze. Marijda Fournier, uit onze redactie, schreef de recensie in dit nummer, over een nieuw boek over hoarding. Zij is zelf expert op dit gebied en succesvol behandelaar. Zelf ga ik straks een stapel oude tijdschriften wegdoen. Wie biedt?