Dat de gz-psycholoog regiebehandelaar is en de cliënt als geen ander kent, telt niet. Dat ik de suïcidale man eerder deze week ook al twee keer gezien heb (zelfs op mijn vrije dag), doet niet ter zake. Het voelt, zou onze psycholoog later zeggen, alsof de crisisdienst je welwillend aanhoort maar ondertussen over je heen kijkt en vraagt ‘of de baas in huis is’. Personeelsgebrek en een wachtlijst van 97 000 mensen (NZa, april 2024). Hoe lang gaan we dit nog volhouden zonder nieuwe, minder dwingende ‘afspraken’? Door een ongelukkige samenloop van ziekte en vakanties, zaten wij deze zomer wel héél erg krap. Voor mijn beide teams (elk goed voor 60 tot 70 sggz cliënten) was welgeteld één zorgverlener beschikbaar en een halve, pendelende psychiater. In het ene team stond de psychiatrisch verpleegkundige er alleen voor, in het andere de genoemde gz-psycholoog; beiden door de wol geverfde krachten die een cliënt-in-crisis prima zelf kunnen beoordelen. Maar nee, het moet vandaag, het moet door de psychiater. Dit roept bij mij vragen op:

– Voel je je als gz-psycholoog vaardig in de acute psychiatrie?

– Zo ja, zou je als gz-psycholoog je eigen cliënten-in-crisis willen beoordelen? Zo nee, zou je je hierin willen scholen?

– Zou je als gz-psycholoog willen deelnemen aan de avond-, nacht- en weekenddiensten van de crisisdienst?

Want ook de crisisdienst zit krap. Door een gebrek aan dienstdoende psychiaters (het zijn ook altijd weer die verrekte psychiaters die hun bed niet uit willen) worden in het hele land verpleegkundig specialisten, basisartsen of zelfs coassistenten gevraagd; medisch geschoolde zorgverleners die vaak weinig tot geen ervaring hebben in de psychiatrie, maar die ingezet worden omdat beoordeling van crisis en suïcidaliteit nu eenmaal een medische taak is (want?). Ik stel voor dat we voortaan niet meer spreken van acute psychiatrie, maar van acute psychische zorg. Daarmee maken we duidelijk dat we samen – en dus niet alleen de psychiater – verantwoordelijk zijn voor een goede beoordeling en interventie als onze cliënten in een crisis raken. Als bijvangst verwacht ik dat er dan ook veel minder pillen voorgeschreven worden. O en, beste crisisdienst triagist, het helpt ook als we elkaar voortaan serieus nemen.