Als je dertienjarige zoon omkomt bij een auto-ongeluk waarbij jij de bestuurder was, hoe kom je dan met jezelf in het reine? Behandelaar Sandy wilde een cliënt van haar met me bespreken die dat had meegemaakt en ze nodigde me daarom uit voor een bakje koffie. ‘Het is een hopeloos geval’, zegt ze. ‘Hij komt zijn huis nauwelijks uit en het is daar zo’n ongelofelijke puinhoop dat we er onlangs een container hebben neergezet om samen op te ruimen. ‘Ik neem mijn eigen stoel, thermoskan en bekers mee, zo smerig is het daar. Hij heeft al verschillende hulpverleners gehad maar niemand durft het aan om met hem over zijn meerdere trauma’s te praten. Arianne, jij houdt toch van hopeloze gevallen?’, vraagt ze smekend.

Ik rook hem al toen hij de wachtkamer binnen kwam. Hij had een enorme buik, en zwarte tenen. Zijn kleren waren smerig en zijn huid was bedekt met zweren, en lange haren. Hij droeg een baard vol klitten.

De praktijkassistente vertelde in het voorbijgaan dat de huisarts na een consult aan Tony de toiletverfrisser leegspuit in de kamer. Fijn; een huisartsenconsult duurt slechts tien minuten, mijn sessies doorgaans negentig minuten. Maar toen Tony begon te praten, was ik dat snel vergeten. De tranen sprongen hem in de ogen toen hij over zijn oudste zoon vertelde. ‘Freddy was een geweldige zoon, heel wijs voor zijn leeftijd.’ Hij vertelde dat zijn vrouw ernstige psychische problemen had gehad, ze leed aan het Münchhausen-by-proxysyndroom (MHPS). Ze