Een 45-jarige cliënt heeft een geschiedenis van alcoholmisbruik. Ook kampt hij met ernstige somberheid, doodsgedachten, angst, een laag zelfbeeld, vermoeidheid en vermijdt hij sociale contacten. Zijn depressie kwam lang geleden voor het eerst op – toen hij werd ontslagen – en sindsdien heeft hij niet meer kunnen werken. In de ggz wordt bij hem een persisterende depressieve stoornis vastgesteld, in combinatie met alcoholmisbruik en een ongespecificeerde persoonlijkheidsstoornis. De patiënt heeft geen levenspartner, maar krijgt veel steun van zijn ouders, met name van zijn moeder. Zij maakt zich zorgen om haar zoon en zoekt naar haar rol in zijn herstel en in de suïcidepreventie. Voor zijn persisterende depressieve stoornis heeft de cliënt verschillende psychotherapeutische behandelingen doorlopen – zoals CGT, mindfulness therapie en psychofarmaca-behandelingen (volgens richtlijnen) – maar met onvoldoende resultaat. Nu is bij hem sprake van een ‘plafondeffect’: de cliënt is ’therapie-moe’ en heeft het gevoel dat hij de draad in zijn leven is kwijtgeraakt. Hij ervaart vooral psychosociale problemen die mede een rol spelen bij de persistentie van zijn depressieklachten. Mede hierdoor acht zijn behandelaar hem geïndiceerd voor een PPEP4All-behandeling.