Het lijkt verstandig dat de patiënt de woorden van zijn therapeut serieus neemt en hij het nalaat de therapeut te belagen met tegenwerpingen. Toch voel ik me ongemakkelijk. Hij hoort niet alleen mijn stem in zijn hoofd. Ook praat hij voortdurend tegen Jan en Alleman over de verstandige dingen die ik hem vertel. Mijn woorden zijn goud voor hem. Ik heb het gevoel dat ik in zijn ogen de status heb van een afgod. Ik ben niet in de wieg gelegd voor afgod. Het maakt me ongemakkelijk. Zo onfeilbaar ben ik niet. Vraag dat maar aan mijn kinderen.

Mijn vrouw is helder in haar analyse. ‘De arme man’, zegt zij, ‘Hij is ernstig mishandeld door zijn vader en gekleineerd door zijn ex. Als je een beetje aardig doet, gaat er een wereld voor hem open. Hij is niet gewend aan een oudere man die hem, als een vaderfiguur, vriendelijk bejegent; iemand die met hem meedenkt over wat goed voor hem is en waarvan hij gelukkig wordt. Belangeloos, zoals dat een therapeut en ouder betaamt.’

Ik haat het argument van de ‘oudere man’. Verder heeft ze gelijk. Het heeft niets met mij te maken. Voor hem ben ik de vader die hij nooit had. Wellicht ben ik de eerste ‘oudere man’ in zijn leven die een beetje aardig tegen hem doet. Hem aanmoedigt en van adviezen voorziet waaraan hij iets heeft. In die rol beteken ik veel voor hem. Als ik me dit realiseer, keert de rust terug. Zijn mening zegt weinig over mijn zelfbeeld. Zijn visie strookt wellicht niet met mijn visie op mezelf. Ik ben geen afgod; daarvoor is mijn ego niet groot genoeg en laat mijn onfeilbaarheid te wensen over. Laat ik aanvaarden dat de afgoderij hem in deze fase van zijn leven erg helpt. Dat is mijn cadeau aan hem.

‘Laat hem’, zegt mijn vrouw, ‘En blijf voor je eigen bescheidenheid beseffen dat je verre van perfect bent. Ik kan het weten.’ Lekker hoor, zo’n opmerking.