Er werd weer bezuinigd. Deze keer dacht men geld te besparen wanneer niemand meer een eigen werkkamer zou hebben. Therapiekamers werden flexkamers.Deze moesten voortaan worden gereserveerd voor de uren waarop ze nodig waren. Zo zou de beschikbare kantoorruimte economischer kunnen worden benut. In een registratiesysteem werd vastgelegd wie op welk moment op welke kamer zat.
In dezelfde periode werden ook andere kostenbesparingen doorgevoerd. In zelfsturende teams kregen hulpverleners taken toebedeeld waarvoor zij niet waren toegerust of opgeleid. Daartoe behoorden ook administratieve en organisatorische taken. Tegelijk werden de taken van secretariaten grotendeels toegespitst op het helpen dichten van financiële gaten. Hulpverleners mochten deze werkzaamheden niet verstoren door secretariaten om administratieve ondersteuning te vragen. Hiermee werd ook het reserveren van flexkamers een taak voor de hulpverleners zelf. Het registratiesysteem werkte dan ook voor geen meter.
Er speelde nog iets. De deuren van de flexkamers waren grotendeels van glas dat gedeeltelijk was afgeplakt met ondoorzichtig raamfolie. Boven het folie en eronder waren echter brede stroken helder glas opengelaten. Therapeuten en patiënten waren ongelukkig met die beglazing. De vertrouwelijkheid van de therapie werd aangetast wanneer je tijdens de behandeling steeds mensen in de gang zag langslopen, ook al werd het zicht dankzij het raamfolie beperkt tot de kuiten en kruinen van de passanten. Wie 1.90 meter lang was, kon echter in het voorbijgaan ongehinderd naar binnen kijken. Toch was het volledig kijkdicht maken van de therapiekamers geen optie. De reden hiervoor was niet bekend.
Deze situatie leidde tot problemen. Hoe kon je met een
