‘Kom snel binnen en gedraag je rustig, dan doen ze je niks’. Nog niet bepaald gerustgesteld loop ik voorzichtig langs moeder en haar vier rottweilers de portiek van een flat in Amsterdam binnen. Ondanks dat ik gek ben op honden, ben ik ontzettend onder de indruk van deze grote beesten, in deze kleine woning. ‘Ik heb kluifjes meegenomen, mogen ze die?’ – zo open ik mijn eerste poging tot engagement met moeder en hond.

‘Veiligheid van de therapeut voorop!’ hoor ik mijn supervisor mij in gedachten toeroepen, terwijl de vier rottweilers al kluivend plaatsnemen rond mijn voeten. Op deze afstand besluit ik me voor nu voldoende veilig te voelen. Moeder roept de tweeling van acht jaar oud erbij, die naast mij op de bank gaan zitten. Ik aanschouw hoe moeder meer controle heeft over de honden dan over de kinderen: Jef weigert zijn IPad weg te leggen en Dave schopt zijn broer uitdagend in zijn zij.

Met zijn vieren staan we stil bij de reden voor de zorgaanmelding, en bij de wensen die zij hebben voor de behandeling. Moeder wil dat haar kinderen beter gaan luisteren en dat ze elkaar minder schoppen en slaan. Ze vertelt ook dat zij in het verleden zelf te ver is gegaan, door de jongens te slaan. En hoewel ze daarmee gestopt is, schreeuwt ze nog wel veel naar de jongens. De jongens geven hierop aan dat ze ook graag minder ruzie willen.