Bij mensen met een transgenderidentiteit is er sprake van een discrepantie tussen het toegewezen geboortegeslacht en de genderidentiteit.* Sommige mensen melden zich aan voor een genderaffirmatieve behandeling, maar door de toegenomen zorgvraag zijn de wachtlijsten zo lang dat zij jarenlang op een behandeling moeten wachten.
Een genderaffirmatieve behandeling bestaat uit een hormoonbehandeling en/of chirurgische ingreep. De lange wachttijd wordt door cliënten vaak als zeer belastend ervaren, zij hebben vaak het gevoel dat ze stilstaan. Ondersteuning vanuit de reguliere ggz kan voor verlichting zorgen, zeker voor mensen uit de doelgroep die géén medische behandeling wensen. Hoewel veel gz-psychologen zich niet voldoende bekwaam voelen om transgenderpersonen te behandelen, kunnen zij veel voor deze cliënten betekenen; in hun zoektocht naar hun eigen genderidentiteit, en eventueel ook in het vinden van een antwoord op de vraag welke (medische) keuzes voor hen passend zouden zijn.
Casus uit mijn praktijk
Ruben**, een geboren man van 47 jaar die zich ook prettig voelt onder de vrouwelijke naam Jasmijn, meldt zich met de volgende hulpvraag: ‘ik wil meer begrijpen van mijn eigen (gender)identiteit, en meer zelfacceptatie en rust ervaren’. In zijn aanmelding schrijft hij: ‘recent is mijn moeder overleden. Ik ben mij hierdoor nog bewuster geworden van de keuzes die voor mij zijn gemaakt tijdens mijn opvoeding. Dit keurslijf domineert nog steeds, in elke keuze die ik maak. Het zorgt voor zoveel verwarring in mijn hoofd; ik weet niet goed meer wie ik ben of wat ik wil. Het liefste zou ik nu vrouw zijn, maar klopt dat wel; is dat niet simpelweg omdat ik wil ontsnappen aan de huidige realiteit? Of is dat weer het excuus dat ik heb verzonnen voor mijn gedrag waarvoor ik mij schaam? Ik moet hier iets mee: of vrede hebben met af en toe vrouw zijn en
