‘Gedeelde smart is halve smart’, toch is openheid over psychische problemen niet vanzelfsprekend. Mensen schamen zich vaak voor hun psychische klachten en vrezen discriminatie. Hoe gaan mensen met een bipolaire stoornis om met stigma en in hoeverre ervaren zij steun? De auteurs geven een voor- en nabeschouwing op een van de interviews uit hun boek ‘Koorddansers’.
© vp3k / stock.adobe.com
Een à twee procent van de Nederlanders is manisch-depressief. Vincent van Gogh, Kanye West, Joost Zwagerman; bijna iedereen heeft gehoord van deze of andere beroemde kunstenaars of artiesten die lijden of leden aan een bipolaire stoornis.1 Het is een stoornis die geromantiseerd kan worden en het idee leeft dat manie en psychose voeding geven aan creativiteit. Desondanks is er veel onbegrip en schaamte, zowel bij de patiënten zelf als bij hun omgeving.1 Daarom zoeken veel mensen te laat hulp. Suïcide is dan ook een belangrijke doodsoorzaak voor deze groep.
Voorbeschouwing
De stigmatisering van mentale problemen kan leiden tot verergering van klachten bij mensen met een bipolaire stoornis, met meer beperkingen in het dagelijks functioneren en meer sociale angstklachten.2 Daarnaast vormt het stigma rondom mentale gezondheid een barrière voor arbeidsparticipatie.3 Redenen dat dit stigma een barrière vormt zijn negatieve vooroordelen voor mensen met een psychische stoornis en een groter zelfstigma (bijvoorbeeld een slecht zelfbeeld).4 Hierdoor is er bijvoorbeeld meer verzuim. Naast de lijdensdruk die de mensen met bipolaire stoornis ervaren van hun klachten, worden er dus meerdere andere negatieve effecten ervaren
Ja, duidelijk, met een bps tel je niet mee als je niet werkt. Ze hebben je er voor over en niemand die je helpt.