Het was geen aanstekelijke lach. Had ik toen maar geweten van de ‘facial feedback hypothesis’ van William James, van wie een mooi portret in ‘vak in beeld’ van dit nummer te lezen is. Volgens deze theorie gaan we niet alleen lachen omdat we vrolijk zijn, maar worden we ook vrolijk door puur en alleen het aanspannen van de lachspieren in ons gezicht. Zelfs bij een droevige stemming zou dit werken. Er blijkt inmiddels zelfs een serieuze wetenschap van de lach te zijn, gelotologie genaamd. Er zijn studies gedaan naar het effect van lachen op pijn, het immuunsysteem en op het gevoel van welbevinden, met positieve resultaten. Ook lijkt lachtherapie agitatie bij dementerenden te verminderen en een gevoel van tevredenheid te vergroten, met een even groot effect als antipsychotica. In sommige Amerikaanse ziekenhuizen zijn naar aanleiding van lach-onderzoek zelfs heuse lachkamers ingericht, waar patiënten samen grappige filmpjes kunnen kijken en elkaar moppen kunnen vertellen en geestige anekdotes. Lachen geeft deze patiënten een goed gevoel over zichzelf en het vermindert het stresshormoon cortisol. Uiteraard worden er met lachen geen ziektes genezen. Misschien vinden we in de toekomst lachkamers in de ggz ook heel gewoon. Het klinkt allemaal wat lachwekkend nog. Maar voor het zover is, wil ik er toch graag alvast voor pleiten om wat meer te lachen in het dagelijks leven. Een glimlach tijdens de afwas of bij een droevige film, even naar jezelf lachen in de spiegel? Wie weet doet het wat. Ik zet zelf overigens best vaak smileys in WhatsApp-berichten, maar ik weet niet of dat ook telt. Tot slot nog een laatste aanrader: grinniken schijnt het geheugen te verbeteren.
Beste Willemijn
fijn dat je de schijnwerper ook eens naar de kant van de positieve affecten richt.
In het niet zoverre verleden heeft in NL hierover ook een congres plaats gevonden.
Overigens was het gisteren Internationale dag van de lach! Tijd om een Cliniclown aan het multidisciplinaire team toe te voegen
Wim