Tussen de klinisch-psychologische wetenschap en de klinisch-psychologische behandelpraktijk bestaat een spanningsveld. Veel clinici vinden de kennis die door wetenschappers in psychologische laboratoria wordt vergaard weinig relevant voor hun behandelingen (‘mijn patiënten zijn anders’). Veel onderzoekers vinden dat je met clinici geen wetenschappelijk onderzoek kunt doen (‘ze denken niet wetenschappelijk’).
In 2018 trad de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG), oftewel de ‘Europese privacywet’, in werking. Daarmee is een nieuwe hindernis opgeworpen om de ggz steviger op empirisch-wetenschappelijke gegevens te kunnen baseren. AVG-regels maken het extra moeilijk om gegevens uit de behandelpraktijk te onderzoeken voor een verhoging van de effectiviteit en efficiëntie van de zorg. Kort na het ingaan van de AVG werd de (ROM) database van de Stichting Benchmark GGZ (SBG) dan ook gesloten en vervolgens vernietigd. Onderzoek naar de privacy-gevoeligheid van het systeem had uitgewezen dat gegevens in die database zouden kunnen worden herleid tot individuele personen. Helaas was de database zo ongeveer de enige gegevensbron waarin routinematig gegevens werden verzameld over het klachtenbeloop van vele tienduizenden ggz-patiënten.
Ik moest aan de SBG denken en ook aan de privacy. In De Volkskrant las ik de uitkomsten van de jaarlijkse medische keuring van de huidige Amerikaanse president, artritis en reflux: geen narigheid gevonden bij een coloscopie, hij is dus gezond genoeg om zijn functie als president te vervullen. Ik dacht ook aan die keer dat ik in de wachtkamer van de polikliniek cardiologie één van onze toenmalige ministers aantrof als medepatiënt. Ik bedacht hoe eenvoudig het zou zijn om middels een
