Voor klinisch neuropsycholoog Irene Huenges Wajer (1984) zijn de operatiekamers van het UMC Utrecht inmiddels even vertrouwd terrein als haar werkruimte op de universiteit. Haar specialisme is 'hersenoperaties op wakkere patiënten' in goede banen leiden.
Wat doet een neuropsycholoog in een ziekenhuis?
‘Mijn werk vindt voornamelijk plaats op de afdelingen neurologie en neurochirurgie in het UMCU. Ik heb daar twee hoofdtaken. Bij neurologie krijg ik veel te maken met patiënten die een hersenaandoening hebben, maar bij wie nog niet duidelijk is wat er precies aan de hand is. Als mensen aan geheugenproblemen lijden, aan concentratieproblemen of als het moeizamer gaat met de taal, bekijk ik – met neuropsychologisch onderzoek – welke cognitieve functies er bij hen verstoord zijn, of die verstoringen de klacht kunnen verklaren, en of deze verstoringen bij een bepaalde hersenaandoening passen.’
U bent dus geen behandelaar?
‘De hoofdmoot van mijn werk bij neurologie is diagnostiek. Maar ik kijk ook naar welk effect een neurologische aandoening heeft op het leven en psychisch welbevinden van de patiënt. Hoe gaat hij of zij om met concentratieproblemen, of taal- en/of spraakproblemen. Ik heb bijvoorbeeld ook patiënten die sinds een hersenbloeding heel angstig zijn voor herhaling. In dergelijke gevallen kan ik ook behandelen.’
U had het over twee hoofdtaken
‘Op het werkvlak van de neurochirurgie zit ik in een multidisciplinair team dat hersenoperaties uitvoert bij patiënten die bij kennis zijn, het gaat dan om zogeheten ‘wakkere hersenoperaties’. Mijn taak daarbij is om het cognitief functioneren van de patiënt tijdens de operatie continu te monitoren – met tests – om hersenschade zoveel mogelijk te voorkomen. Tegelijkertijd coach ik de patiënt en help ik hem of haar zo goed mogelijk door de operatie
