Onlangs ontspon zich op het werk een discussie over de vacature die is uitgegaan voor een 'directeur-behandelzaken/ geneesheer'. Het gaat me nu vooral om de ouderwetse benaming 'geneesheer'. Ik noem 'm ouderwets, maar ben me bewust dat er nog altijd beroepen zijn als 'vroedvrouw', 'raadsheer' en misschien kent u er meer.
Mijn punt is: hoog tijd dat de benaming van beroepen genderneutraal wordt!
Overigens ging de ontsteltenis onder collega’s viraal op de dag van de verkiezingen. De dag dat er meer vrouwelijke leiders zijn gekozen dan ervoor, dat Kaag zich op de tafel waagde en haar victorie in elke medium is gepubliceerd en de week dat er voor het eerst een vrouwelijke scheidsrechter de interland van het Nederlands elftal (Stéphanie Frappart) floot. Er verandert onmiskenbaar veel in de publieke arena waar het diversiteit betreft. Mij trof het boekje van Leo van Bergen, ‘Een kap vol afschuw’, met gedichten van verpleegkundigen, allen vrouw, in de Eerste Wereldoorlog. De gedichten verhalen het leed, de onmacht, en de zorg voor getroffen soldaten, allen man. Een enkeling schrijft over het onontkoombare van deze missie.
Ik citeer Vera Brittain:
‘Vier jaren’ zeggen enkelen bemoedigend. / ‘Hoelang is dat nou? Je bent jong. En het was vast / Een hele mooie ervaring voor jou!’ / En ze vergeten / Hoe anderen achterbleven en zich redden – / Zelfs beter omdat wij er niet meer waren. / En we kwamen thuis en ontdekten / Dat zij wat hadden bereikt, dat hun namen / Met respect werden genoemd, maar de onze nooit. / Niemand sprak nog over heldendaden, we moesten / Gewoon teruggaan en van voor af aan beginnen. / ‘Je hebt vier jaren weg gesmeten – / Of niet dan?’ roepen die anderen. / En wij beginnen hen gelijk te geven” (Van Bergen, 2020, pp. 87).
Wij, wij
