Afname van depressieve klachten is een belangrijke uitkomstmaat in effectonderzoek. Maar om de behandeluitkomst te verbeteren, moeten we weten wat in therapie wel en niet werkt, en voor wie. Onderzoekers beschreven in een studie dat dit tot op heden moeilijk is uit te zoeken, doordat er weinig variatie is in de kwaliteit van de therapie en er grote individuele verschillen bestaan in de therapierespons van patiënten. Doel van hun studie is dan ook om de samenhang tussen therapiekwaliteit, verandering in het therapieproces, en behandeluitkomsten te onderzoeken en om hierin ook de individuele verschillen te exploreren. Daarvoor putten zij uit data van de FreqMech studie, afkomstig van tweehonderd depressieve patiënten die deelnamen aan cognitieve gedragstherapie (CGT) of aan interpersoonlijke psychotherapie (IPT), één of twee keer per week. Hierbij werd gekeken naar de kwaliteit van de therapie, en wel met vragenlijsten die gericht zijn op CGT/IPT, de beoordeling van video-opnames en op veranderingsprocessen, zoals cognitieve verandering, gedragsactivatie en verandering in therapie-specifieke vaardigheden. Behandeluitkomsten werden gemeten met de Beck Depression Inventory (BDI-II). In de analyses werden 126 deelnemers meegenomen. Uitkomst: er zijn geen significante relaties gevonden tussen kwaliteit en verandering in het therapieproces, en evenmin tussen de kwaliteit en uitkomst van de therapie. Wel vonden de onderzoekers – in weerspraak met hun verwachtingen – dat een hogere CGT-kwaliteit samenhing met een kleinere verbetering in disfunctionele gedachtepatronen en vermindering van IPT-vaardigheden bij patiënten. Verbetering van de therapieprocessen bleek vaker zichtbaar bij patiënten wiens baseline-kenmerken, zoals ernst van de