Ik ben bang voor spinnen, voor alle spinnen eigenlijk. Voor grote harige uiteraard, maar ook voor kleine spinnetjes en hooiwagens, zelfs langpootmuggen vind ik eng. De neiging om bang te zijn voor spinnen schijnt evolutionair bepaald te zijn, het zit blijkbaar in ons DNA. Ik ben er wel een tijdje vanaf geweest. Dat kwam doordat ik bij toeval een soort gedwongen exposure programma heb gevolgd. Dat kwam zo: lang geleden was ik op een 11-dagen durende meditatie-retraite diep in jungle van Thailand. Het ging er daar Spartaans aan toe. We mochten niet praten, sliepen op betonnen bedden en verder was er in de kamers alleen een klamboe en een drinkbeker aanwezig. De drinkbeker had twee functies: drinken en, indien nodig, giftige duizendpoten en schorpioenen vangen, om ze vervolgens geheel in lijn met de boeddhistische leer weer vrij te laten in de natuur. Als ik ’s ochtends wakker werd, zaten er altijd minstens vier grote bruine spinnen op mijn klamboe en dan moest ik daar dus onderuit zien te komen. Na een paar dagen lukte dat steeds beter: ogen dicht (gek genoeg was dat minder eng) en er onderuit springen. Bij thuiskomst was ik een tijdlang echt minder bang voor spinnen. Maar omdat ik in Nederland zo weinig met spinnen geconfronteerd werd, oefende ik veel te weinig en kreeg de angst de kans om terug te keren. Op de angstpoli waar ik werk, behandelden we tot een aantal jaren geleden ook specifieke fobieën en dus ook spinnenangst. Daar deed ik dus niet aan mee. Gelukkig waren dit interessante behandelingen voor stagiaires om uit te voeren. Regelmatig zag ik hen in de weer, in de stekelige bosjes in de tuin achter de poli, op zoek naar spinnen voor de exposure behandelingen. In dit nummer een interview met Merel Kindt, die een speciale kliniek oprichtte voor de behandeling van fobieën. Mensen worden daar behandeld met exposure in combinatie met een bètablokker. Dat zou ook wat voor mij zijn, al is mijn lijdensdruk momenteel denk ik niet hoog genoeg. Ik laat mijn huis tegenwoordig spinnenvrij maken. Dat helpt ook.
