Van dwang naar verbinding
Met deze casusbeschrijving illustreer ik hoe ik me als integratief therapeut laat inspireren door verschillende theoretische modellen, en hoe ik deze integreer vanuit een cliëntgerichte, experiëntiële basishouding. Het verslag is een betoog voor openheid; met oog voor overeenkomsten, maar zonder verlies van eigenheid.
© New Africa / stock.adobe.com
Het was de zomer van 2016 toen ik me naar de wachtkamer begaf om een cliënte (40 jaar) te ontmoeten die naar mij was doorverwezen door een collega. De cliënte kneep meteen stevig in mijn hand en liep me voorbij, de praktijkkamer in. ‘En dan zetten ze me ook nog bij u!’, mompelde ze, terwijl ze in de sofa plofte. Haar verzuchting bij binnenkomst symboliseerde – zo begreep ik later – het voor haar teleurstellende hulpverleningstraject dat voor haar al begon op de lagere school, naar aanleiding van aanhoudende buikpijn. Klachtgerichte, gedragstherapeutische therapie werd door mijn voorganger – haar eerdere behandelaar – ervaren als een uitputtingsslag; wanneer het ene symptoom vervaagde, stak een ander symptoom de kop op.
In de cliëntgerichte-experiëntiële traditie ligt de focus op lijflijk gevoelde emoties die worden opgeroepen door emotieschema’s die mensen in hun leven gaandeweg ontwikkelden. Niet-adaptieve emotieschema’s leiden tot herhalingen van ongewenst gedrag, wat oplossingen in de weg kan staan. Vanuit dit model interpreteerde ik de dwang, depressie en fysieke klachten van de bovengenoemde cliënt als uitingen van een onderliggende stoornis in emotieregulatie. De cliënt heeft bij aanvang van de therapie geen contact met haar innerlijk weten (pre-experiëntiële modus). Ze vermijdt
