Ali van 14 jaar, afkomstig uit Syrië, heeft zijn leven beëindigd. De dreiging terug te moeten keren naar Spanje, waar zijn gezin asiel was verleend, was hem te veel. Ali wilde in Nederland blijven, hij wilde cardioloog worden. Hij sprak meerdere talen en leerde uit een medisch handboek. In Spanje waren er minder goede voorzieningen, de familie van zeven personen bewoonde er een kleine éénkamerflat en er waren minder opleidingskansen. Het artikel over de dood van Ali in het Algemeen Dagblad is geïllustreerd met een gestileerde foto van diens rouwende familieleden. Het is vooral de tekst die me in het hart raakt.

Wat bezielt een jongen van 14 jaar om de hoop op een goed leven, de hoop op het vervullen van zijn mooie ambities op te geven? Heeft niemand het zien aankomen, kon niemand hem helpen? Er is toch altijd een weg?

In ons werk met vluchtelingenjongeren komen we veel wanhoop tegen, bijvoorbeeld in een recent afgerond project met alleenstaande minderjarige vluchtelingen, dat we de afgelopen drie jaar hebben uitgevoerd. Aan dit project hebben jongeren uit uiteenlopende landen deelgenomen, zoals Afghanistan, Syrië en Eritrea. Een psycholoog en cultureel mediator bezochten de jongeren meerdere keren in eigen leefomgeving. Het was gericht op het behandelen van traumatische stresservaringen, vanuit een cultuursensitieve benadering en door het versterken van copingvaardigheden.

Alle jongeren maakten indruk op ons; zij hadden op soms heel jonge leeftijd hun land verlaten en hadden vrijwel allemaal ontberingen doorstaan. Zo had Amhed uit Syrië in Hongarije zijn been gebroken