In de test moest de patiënt uit verschillende foto’s (van psychisch zieken en/of criminelen) de voor hem of haar meest sympathieke en antipathieke personen aanwijzen. Volgens Szondi’s analyses was het met deze test mogelijk om de persoonlijkheidskenmerken van deelnemers te achterhalen en de gemaakte keuzen werden opgevat als een indicatie voor de mentale toestand van de respondent. Hoewel de test later niet meer werd gebruikt – ook niet voor wetenschappelijke doeleinden – wekt deze nog steeds discussies op. Kan het fysieke uiterlijk van een persoon verband houden met zijn of haar geestelijke gezondheid? Tegenwoordig gaan we er met reden vanuit dat dit niet het geval is, en wordt de achterhaalde Szondi-test al lang niet meer beschouwd als een wetenschappelijk valide instrument.