Zeven jaar is ze als ik haar leer kennen, en al sinds haar derde jaar woont ze in een kindertehuis. Haar vader is overleden, dat weet ze. Haar moeder heeft ze al drie jaar niet meer gezien en ze blijft vragen waarom. In de vorm van een strip vertel ik haar dat zij een ‘shaken baby’ was en dat de dokter dacht dat haar ouders haar hadden pijn gedaan. Het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling is ingeschakeld en twee jaar later is ze uit huis geplaatst. Haar moeder was drugsverslaafd en haar ouders waren gescheiden. Terwijl ik haar dit vertel, blijft ze roepen: ‘Is dat echt? Is dat echt met mij gebeurd? Wat veel dingen zeg! Is dat echt?’
Na de uithuisplaatsing is ze achtereenvolgens in vier crisispleeggezinnen opgenomen. Daarna ging ze naar een leefgroep en een half jaar later weer naar een nieuw pleeggezin. Na een half jaar moest ze daar ook weg en kwam ze op driejarige leeftijd in het kindertehuis terecht. In het begin zocht haar moeder haar nog op, maar omdat zij onder invloed naar het bezoek kwam, heeft de gezinsvoogd de omgang stopgezet. Ik leg uit dat het gevaarlijk kan zijn voor kinderen als een moeder net drugs heeft gebruikt. Dan kan een moeder niet goed opletten en dan kan het kind gewond raken. Dat begrijpt ze wel, maar ze begrijpt niet waarom haar moeder niet gewoon stopt met drugs. Of waarom we haar mama niet in de gevangenis doen, net
