Dinsdag had ik een klusje als ervaringsdeskundige. Een klusje bij mijn oude ggz-familie waar ik drie jaar intensief in therapie ben geweest; mijn ggz-familie die – voor mij – van ondersteunende therapeuten zijn gepromoveerd tot collega’s, elk met zijn of haar eigen ervaringen en ervaringsdeskundigheid. Dat is een bijzondere gewaarwording voor een ex-cliënt als ik. Waar ze voor mij eerst op een voetstuk stonden – en ik ja en amen tegen ze zei – staan ze nu op gelijke hoogte naast me op de werkvloer en deel ik met hen mijn eigen mening. Waar ik eerst aannam dat zij wisten wat goed voor mij was (zij hebben er immers voor gestudeerd), vertrouw ik voor mijn oordeel nu op mijn eigen kennis en inzichten. Ik heb zelf namelijk ook psychologie gestudeerd en kan bovendien putten uit een ruime praktijkervaring.
Rond elf uur loop ik samen met therapeut K en therapeut M als de drie musketiers de ‘klinische vergaderzaal’ in. In het midden staat een grote stapeltafel, bestaande uit meerdere kleine tafels. Deze wordt omringd door felgekleurde kantoorstoelen, waarop zes mensen met zes nieuwsgierige gezichten zitten, ongeduldig wachtend op wat komen gaat. Zij zullen binnenkort allemaal starten met het intensieve, driejarige proces van mentaliserenbevorderende therapie, een traject dat ik vorig jaar met vlag en wimpel heb afgerond. Nou ja, vlag en wimpel; er was geen getuigschrift of diploma-uitreiking, maar wat een proces van voelen, leren, voelen, grenzen, voelen, oefenen, voelen, praten en nog eens voelen; een proces
