Het gesprek is halverwege als Iva Bicanic even uit haar slof schiet. ‘Wat ik niet begrijp, is dat aan kinderen en hun ouders bij de intake in de jeugdzorg of jeugd-ggz lang niet altijd wordt gevraagd naar hun negatieve ervaringen. Ik weet ook wel dat veel kinderen nare herinneringen proberen weg te stoppen, maar als je er niet naar vraagt, weet je zeker dat je niets te horen krijgt. Wat me nog meer verbaast: als er wel naar trauma’s wordt gevraagd en er blijkt sprake te zijn geweest van seksueel misbruik, wordt er vaak geen diagnostiek gedaan naar PTSS. En als de diagnose al wordt gesteld, wordt er niet standaard behandeld volgens de richtlijnen.’

Waarom is dat zo belangrijk?

‘Als slachtoffers van seksueel misbruik niet tijdig worden behandeld, lopen ze een groot risico op PTSS. Dat is niet verwonderlijk. Als iemand anders aan je lichaam en je integriteit komt – je lichaam binnendringt – en je vaak met woorden onder druk zet om hierover te zwijgen, is dat een zeer traumatische ervaring. In het Centrum Seksueel Geweld onderzoeken we of een vroegtijdige behandeling met EMDR direct na het meemaken van een verkrachting het ontstaan van PTSS kan voorkomen. Dat is voor de betrokkene van groot belang, maar ook de maatschappij heeft er baat bij, want op termijn leidt PTSS vaak tot problemen zoals stemmings- en angststoornissen en verslavingsproblematiek. De studie is zo opgezet dat de helft van de deelnemers meteen na binnenkomst in het