Pas toen een oude vriend mij zijn eigen opname stuurde van een Händel-variatie op piano, merkte ik dat ik aan de beterende hand was. Lange tijd was muziek iets ondragelijks; alsof ik vierentwintig uur opgesloten zat in een supermarkt met kerstmuziek. Het had alles te maken met de enorme werkdruk die ik zelf had gecreëerd. Elk piepje van mijn telefoon zorgde ervoor dat ik op mijn vrije dagen naar antwoorden op zoek ging die ook hadden kunnen wachten. Totdat mijn vader plotseling overleed. Natuurlijk ging ik na een weekje rouw gewoon door met werken. Ik was het gewend om alle tegenslagen daarmee op te vangen. Na een lange werkdag zat ik vaak te trillen op mijn fiets en voerde ik in mijn hoofd nog hele gesprekken. Ook stootte ik plotseling zinnen uit. Andere fietsers keken me dan argwanend aan, waarna ik mezelf corrigeerde en snel hardop zei: ‘ik bel je vanavond nog wel even.’ Voordat ik thuiskwam, deed ik nog wat ademhalingsoefeningen. Diep ademhalen geeft rust, dat leerde ik van mijn huisgenote in mijn studententijd. Zij kon het weten want ze studeerde logopedie en heette bovendien Vanessa. Maar toen de kinderen naar bed waren, barstte ik in huilen uit.