De traumabehandeling van Thomas, vader in een gezin dat nu drie maanden in behandeling is (MST-CAN), is nog in de opstartfase. Het is een man met een sterke mening over hoe hij wil dat de dingen verlopen. De inleidende sessies zijn goed gegaan en we maken stapsgewijs vorderingen. Voor vandaag staat er een pittige sessie in de planning, maar ik voel ik me goed voorbereid, mede dankzij het nauwe contact met mijn supervisor over het verloop van de behandeling. Thomas zegt: ‘Nou, Hester, ik weet niet hoe je het in je hoofd haalt om dit zo met mij te doen, maar ik ga echt niet verder! Het is niets, deze therapie, dit past niet bij me. Het lijkt me beter dat je de focus op Werner en Lotte legt, er is meer mis met hun gedrag en ik zie niet hoe deze therapie gaat helpen. Ik voel me alleen maar slechter en ik word er op deze manier echt geen betere vader van.’

‘Aha, vermijding!’ denk ik bij mezelf. Dit moment in de therapie is voorspelbaar, maar voor zowel de therapeut als de cliënt blijft het een uitdaging. In het kader van de motiverende gespreksvoering laat ik mijn ‘Ja, maar…’ achterwege. Ik probeer erachter te komen wat er afgelopen week gebeurd is. Thomas’ exposure in vivo huiswerk blijkt zoveel nare herinneringen bij hem te hebben losgemaakt, dat hij nu helemaal met de therapie wil stoppen.

Ik maak een one down, een excuus dat ik