In de Bascule, het academisch centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie in Amsterdam, zoekt AMC-hoogleraar Kinder- en Jeugdpsychiatrie Ramón Lindauer naar adequate behandelingen voor deze kinderen.

Het eerste dat opvalt in de werkkamer van Ramón Lindauer is de grote plank met kinderspeelgoed. We zijn weliswaar op bezoek bij een wetenschapper, een hoogleraar die in mei van dit jaar zijn oratie hield, maar duidelijk is dat op deze kamer ook een bevlogen behandelaar zetelt, iemand voor wie onderzoek naar effectieve behandelingen voor kinderen met psychische problemen ondenkbaar is zonder direct contact met die kinderen.

Hij glimlacht. ‘Dit is inderdaad niet de werkkamer van iemand die alleen maar in de boeken zit. Ik zie hier veel jonge kinderen en hun ouders of pleegouders. Ik behandel zelf vooral kinderen in de leeftijd van 2 tot 7 jaar die chronisch getraumatiseerd zijn. Ze hebben hechtingsproblemen, posttraumatische stressklachten of gedragsproblemen en wonen vaak in een pleeggezin. Ik ben een clinicus, maar ik vind dat voor een hoogleraar in dit vakgebied ook een vereiste. Waar haal je anders je onderzoeksvragen vandaan? Neem de Children’s Revised Impact of Event Scale (CRIES), een traumascreeningslijst uit de VS die wij hier sinds enige tijd gebruiken. Dat zijn we gaan doen omdat in de praktijk steeds duidelijker werd dat wij een instrument misten om op een eenvoudige manier te kunnen screenen of een getraumatiseerd kind mogelijk psychopathologie heeft ontwikkeld. Ik ervoer dat gemis als therapeut zelf ook. De CRIES is een lijst met dertien eenvoudige