Deze past bij de huidige visie op herstel binnen de geestelijke gezondheidszorg.

Herstelondersteunende zorg gaat over eigen regie, hoop, kracht en inzicht; over zelf betekenis geven aan dat wat je overkomt; over meer nadruk leggen op dat wat je wel kunt; – over het vieren van successen, hoe klein ze ook mogen zijn – en over het definiëren van je eigen normen en waarden, over meer vertrouwen krijgen in jezelf. Herstel is zo’n persoonlijk proces dat het voor ieder mens anders verloopt, volgens een holistisch model; herstel omvat meer dan alleen genezen van de ziekte.

Afijn, de theorie is helder, maar herstelgerichte zorg in de praktijk mag weleens wat beter worden belicht, al zie ik steeds meer lichtpuntjes. Vorige week merkte ik hoe lastig het kan zijn om te weten of je wel echt herstelondersteunend werkt en waarover herstelgerichte zorg ook al weer gaat. Ook ik worstel nog weleens met deze vraag, terwijl ik zelf een herstelproces heb doorgemaakt en weet wat wel en niet helpend is. Wanneer weet je nu of je herstelgerichte zorg levert?

Ik begeleid en neem deel aan een herstelwerkgroep en een klankbordgroep. Beide groepen zijn gericht op persoonlijke ontwikkeling en op wat mensen kunnen; op herstelondersteunende zorg dus. In de werkgroep bespreken we verschillende herstelgerichte thema’s, zoals steun van anderen, het aangeven van grenzen, feest- of vreesdagen. De klankbordgroep organiseert voorlichtings- en informatiebijeenkomsten en geeft een nieuwsbrief uit.