Ik loop over een smal modderpaadje door het hoge maïs, richting de plek waarvan ik weet dat er een huisje staat. Ik loop voorzichtig, want in mijn handen draag ik een grote doos met taart. Al snel zie ik de schuchter lachende Eugine naderen, met zijn karakteristieke petje. Opgewekt word ik begroet. Hij is blij, en terecht, want vandaag is het feest! Na de nodige beleefdheden wordt mij door de loerende blik van Eugine duidelijk dat de taartdoos wat hem betreft snel geopend mag worden. Zijn schuchtere lach transformeert in een trotse lach als hij op de taart met grote chocoladeletters Congrats, one year sobriety! ziet staan. We kijken elkaar kort aan, want allebei kennen we het verhaal achter zijn lach. De lach is er een van ongeloof; over dat hij zichzelf kon oprichten uit een twintig jaar durende alcoholverslaving. Het is ook een vreugdevolle lach, om het doorstaan van onmenselijk veel ontberingen. En ten slotte is het een verdrietige lach, om alle door de verslaving verloren jaren.

Ooit was Eugine een briljante student. Hij werd geselecteerd voor een van de beste middelbare scholen in Kenia. Of de prestatiedruk hem teveel werd, of dat de groepsdruk van zijn klasgenoten hem daartoe bracht, is onduidelijk maar al snel ging hij experimenteren met de productie van alcohol en werd hij van school verwijderd. Geen carrière als professor dus; Eugine werd brouwer, distributeur en consument van illegale alcohol. Twintig jaar later, op zijn 35^e, vond hij