‘Bij een pensionering of emeritaat wordt vaak benadrukt dat iemand met veel kennis en ervaring het professionele veld verlaat. En inderdaad, ook ik heb het gevoel dat vijfenzestig te jong is om, – als psychiater op het toppunt van mijn kunnen -, het Universitair Psychiatrisch Centrum (UPC), de universiteit en het 107-project (hervormingsbeweging ggz)* achter me te laten. Ik weet wel, het leven (her)begint op je 65e levensjaar en er komt tijd vrij voor nieuwe dingen: de tuin, lezen, fietsen, schrijven. Maar ik ga ze erg missen: mijn collega’s, medewerkers en patiënten (nu ervaringsdeskundigen). Het werk had een (te) grote plaats in mijn leven. Ik vertrouw erop dat het hier ook wel draait zonder mij, maar toch; vijfenzestig, het is wel jong. De laatste maanden nam de emotionele verwarring toe. Dat bleek toen ik begin dit jaar op de Gentse ‘Belgian Art & Design’ beurs een doek van de kunstenaar en radiomaker Koen Fillet zag, waarop een man met een blinddoek staat afgebeeld (zie volgende pagina). Dat beeld sprak me direct aan, vooral ook vanwege de titel ‘How to disappear’. (Te) snel besloot ik dat dat ook de titel van mijn afscheid zou zijn, want dat is de opdracht waar ik nu voor sta: wegdeemsteren. Het kunstwerk van Fillet roept allerlei associaties op; het verwijst naar object-constancy, naar David Bowie (en zijn onverwachte radicale verdwijning in de kunst), naar het vuurpeloton, naar een sm-spel.

Officieel afscheid nemen van je beroepsleven