Ik wil jullie graag complimenteren met de mooie interviews in GZ-psychologie (nr. 2, 2018). In beide interviews wordt enerzijds feilloos gefileerd waar de spanning zit bij de huidige opleiding tot gz-psycholoog en het beroepenhuis in de psychologie. Anderzijds wordt duidelijk dat we in dit land niet stilzitten en we ons inzetten om – zoals wij dat hier in Eindhoven zeggen – op te leiden voor de beste psychologische en pedagogische zorg, in welke context de cliënt zich ook bevindt.

Jij vertrekt in het interview vanuit de positie dat je wetenschappers ziet die ook klinische ambities hebben; wetenschappers die ook willen behandelen. Je stelt vervolgens echter dat ‘de klinische praktijk onvoldoende is ingebed in het wetenschappelijk onderzoek’. Ik zou je willen uitdagen een ander vertrekpunt te kiezen: de wetenschap is onvoldoende ingebed in de praktijk. Het lijkt een kleine omdraaiing, maar het is precies waar de schoen wringt. Als de essentie van de bijdrage van de gz-psycholoog is dat er goede zorg gegeven wordt, dan moet de wetenschap mijns inziens de beweging maken naar de praktijk. De praktijk moet de wetenschap op haar beurt binnenhalen, stimuleren en omarmen. Een benadering vanuit twee polen.

Je refereert in het stuk aan de geneeskunde, waarbij de academische ziekenhuizen onderzoek en patiëntenzorg integreren. In gewone (niet-academische) ziekenhuizen werken echter gewone artsen die echt niet allemaal met onderzoek bezig zijn. Gelukkig maar, want gewoon goede doktershanden aan het bed zijn ook heel waardevol.

Je