Tijdens de zogenoemde stabiele periodes waren het vaak de extreme vermoeidheid, het concentratiegebrek en de vergeetachtigheid die haar parten speelden. Dit drietal domineerde inmiddels aardig haar leven. Haar kortetermijngeheugen liet het met de regelmaat van de klok afweten: ‘Hoe heette je ook alweer?’, ‘Nu weet ik niet meer wat ik wilde zeggen…’, ‘Wat doe ik hier eigenlijk in de keuken?’, ‘Wil je alsjeblieft komen, ik heb mezelf buitengesloten…’ En bij de kassa van Albert Heijn: ‘Oh sorry, ik heb mijn portemonnee niet bij me…’ Het leek of talloze speldenprikken haar geheugen hadden geperforeerd.

Toen een dramatisch dieptepunt was bereikt en ze al bijna een half jaar op een PAAZ-afdeling bivakkeerde, werden de elektroshocks ter sprake gebracht. Ze zouden daarmee bij veel mensen goede resultaten boeken. Ze tekende het document, waarvan ze zich later niets meer zou herinneren. Er volgde een onnavolgbaar gekmakende periode. Haar geheugen werd een grabbelton.

‘Mijn man komt vanavond op bezoek.’ ‘Eeehhh… Weet je wel dat je man van je wil scheiden?’ Boem… dat wist ze niet… En een dag later wist ze het weer niet.

Er denderde een stoomwals over haar toch al poreuze geheugen. Jaar, plaats,