Maandagochtend. Ik open nog even mijn mail voordat ik op huisbezoek ga. Nieuwsgierig of er sinds vrijdagmiddag 17.00 uur nog iets gebeurd is in mijn drie gezinnen. Ik verwacht geen crisistelefoontjes, omdat het momenteel redelijk rustig is bij iedereen, maar dan toch telefoon: ‘Hè, crisis bij Jamal?!’

De 8-jarige Jamal is bij MSTCAN aangemeld vanwege problemen in de schoolgang en de grote hoeveelheid ruzies, waarin bij veel verbaal geweld voorkomt.

Behalve aan Jamal besteed ik mijn behandeltijd ook aan zijn zus die leerproblemen heeft, de jongere broer met bedplasproblemen en de oudere broer die zich niet aan de regels houdt. En aan hun moeder, die er alleen voor staat en zich ontzettend overbelast voelt.

Bij het laden van de e-mail maak ik mij zorgen over de inhoud, omdat er voor mijn gevoel slechts kleine verbeterstapjes zijn gemaakt. Met Soumia, Jamals moeder, heb ik de afgelopen zeven maanden veel sessies besteed aan het invoeren van regels. Aan de hand van de zogeheten ‘fit cirkels ’hebben we een beeld geschetst van instandhoudende factoren voor het probleem dat de kinderen slecht naar haar luisteren. Het blijkt vooral dat zij het gewend zijn dat moeder niet zo consequent is. Soumia legt uit dat het moeilijk voor haar is om de consequenties in te voeren, omdat er veel weerstand komt van de kinderen en dit haar uitput. Bij het maken van de plannen heb ik met haar nagedacht over hoe