In dit boek beschrijven Nuyts en Sels hun fascinatie voor de onderlinge relaties tussen mensen, voor hoe relaties ontstaan en hoe ze zich ontwikkelen. Om een vinger te leggen op de essentie van relaties, leunen ze op de contextuele theorie van de Hongaarse psychiater en familietherapeut Ivan Boszormenyi-Nagy (1920-2007). Hij beschreef de relationele werkelijkheid vanuit vijf dimensies, te weten: die van de feiten (over wat er is en wat er gebeurt), de psychologie (over hoe we alles beleven en verwerken), de interactie (communicatie), relationele ethiek (rechtvaardigheid) en de dimensie van de ontische dimensie (ik ‘ben’ niet zonder de ander). Vanuit dit kader beschrijven de auteurs uiteenlopende onderwerpen, zoals geven en ontvangen in relaties, zelfvalidatie en zelfafbakening, loyaliteit, onze genetische erfenis, parentificatie, ontschuldiging, recht en onrecht, en dialoog als echte ontmoeting. Elke hoofdstuk sluit af met een interview met een deskundige, onder wie Frans de Waal, Inge Vervotte, Johan Braeckman, Rudi Vranckx, Thomas Vanderveken en Stephen Nagy. De theorie wordt onderbouwd met verhalen van ‘echte’ mens

en, niet zelden zijn dat de auteurs zelf. Hoewel de auteurs in eerste instantie kenbaar maken dat zij niet willen ingaan op de bruikbaarheid van Boszormenyi-Nagy’s theorie voor de klinische praktijk, sluiten zij af met een hoofdstuk dat daar juist wel over gaat. Behalve dat daarin het belang wordt benadrukt van het betrekken van relationele hulpbronnen in de therapie, blijft dit hoofdstuk echter wat steken in algemeenheden. Het boek leest vlot weg, maar de auteurs willen te veel