‘Ha, hier Jasmijn!’ Ik sta naast mijn auto en zoek druk wuivend contact met Jasmijn. Op gepaste afstand uiteraard, want niets is zo gênant voor een vijftienjarige als dat je therapeut op het schoolplein staat. Jasmijn geeft me een knikje, zegt haar vriendinnen gedag, gooit haar sigaret weg en komt naar me toe lopen. Ze oogt wat somber met haar hoofd gebogen.

‘Welkom in mijn bolide!’, begin ik enthousiast. Jasmijn antwoordt niet, gaat onderuitgezakt zitten, doet haar armen over elkaar en staart demonstratief naar buiten. Ik vraag me af wat er in haar omgaat.

‘Heb je een beetje een goede dag op school gehad?’ Jasmijn haalt haar schouders op en zakt nog verder weg in haar stoel. ‘Kijk je op tegen vanmiddag?’ Opnieuw geen reactie.

Vanmiddag staat er een sessie met het hele gezin van Jasmijn gepland waarbij ‘de excuusbrief’ wordt voorgelezen. Op een passend moment in de behandeling wordt aan ouders gevraagd om in een brief de verantwoordelijkheid te nemen voor de mishandeling of verwaarlozing die aanleiding was voor de MST-CAN-behandeling. We weten dat kinderen vaak geneigd zijn om gebeurtenissen op zichzelf te betrekken. Zo ook Jasmijn. Ik vermoed dat het voorlezen van een brief door haar moeder haar schuldgevoel zal verminderen. Ik vind het hartstikke knap dat zij destijds de stap heeft gezet om haar oma te vertellen dat haar moeder overmatig alcohol gebruikte en daardoor geen enkel moment meer aandacht voor haar had.

‘Ik begrijp dat het spannend is, maar we hebben