‘Ik ben gestopt met het volgen van het nieuws’, vertelt één van mijn cliënten in een groepssessie. ‘Ik begrijp de wereld niet meer en daardoor voel ik me gestrest, boos, verdrietig en angstig.’ Meerdere mensen rondom de tafel knikken begrijpend mee, net als mijn collega en ik.

Niet dat het nieuws een bron van vrolijkheid was, maar sinds er in de VS een andere president in het Witte Huis zit, is het allemaal nog een stuk somberder en negatiever geworden. De wereld lijkt weer vijftig jaar terug in de tijd te moeten. Voor compassie, hulp, begrip en sociale oplossingen is geen plek meer, in ieder geval niet aan de andere kant van de oceaan, en daar worden wij in het nieuws en de sociale media nu voortdurend mee geconfronteerd.

Toch betrap ik me er de laatste tijd op dat ik met een lugubere nieuwsgierigheid wél wil weten wat er gebeurt; alsof ik naar een dreigend ongeval kijk waar ik mijn ogen niet van af kan houden. En op Reddit hoop ik af en toe te lezen dat mensen die op de Amerikaanse president hebben gestemd enorm teleurgesteld zijn in zijn plannen. Daarbij denk ik dan vooral aan mijn (Nederlandse) familielid, die de man sinds de Corona-tijd volkomen is gaan aanbidden en op een gegeven moment alleen nog maar kon schreeuwen tegen iedereen die er anders over dacht. Het is verschrikkelijk als je elkaar niet meer kunt begrijpen. Dan word ik bang dat er weer een pandemie uitbreekt, waarbij goedgelovige mensen die zich hebben laten meeslepen door allerlei politieke spelletjes en manipulaties de grootste slachtoffers worden.

In de rubriek Bijzonder Specialisme van dit GZP-nummer gaat het over elkaar niet kunnen begrijpen, en over hoe traumatisch dat voor beide kanten is. Psycholinguïst Claudia Blankenstijn behandelt kinderen en volwassenen met een taal-en communicatiestoornis en een psychiatrische stoornis. Ze leert hen beter praten en communiceren, waardoor ze ook beter hun emoties kunnen reguleren en anderen beter leren begrijpen. In het interview vertelt ze dat ze mensen tot boven de 80 jaar in behandeling heeft. Misschien dat zij een keer naar de VS kan om ook daar haar aanpak in de praktijk te brengen?